Dus werd ik op die voorrangsweg bijna aangereden. Had die prutser in z’n big black Ass You Vee me volslagen over het hoofd gezien (op zich niet geheel onmogelijk, gezien de verblindend witte auto waarin ik rijd) en zette hij ‘m bijna, het scheelde maar een luizig haartje, in mijn linker voorkant.

Een onverklaarbaar snelle reactie mijnerzijds (‘naar rechts sturen, nu, zonder fietsers of scooters van de weg te rijden!’) voorkwam dat het op een hele vervelende zwart/wit situatie uitliep. Driftig toeteren, fractie te laat natuurlijk vanwege de stuurreflex want ja, prioriteiten hè, sorteerde bij de prutser geen enkel effect. Wel vielen eerdergenoemde fietsers alsnog om, van schrik, en ik werd eigenlijk alleen maar opgefokter van de zelf veroorzaakte herrie.

En toen ging het passagiersraampje van de SUV naar beneden. Ik deed mijn portierdeur open en zoog onderwijl een flinke teug extra zuurstof in, willing & able om me in de aanstaande rel te storten. Geen beter uitgangspunt om verhaal te halen dan een voorrangsweg, dacht ik. En: nou krijgen ze de volle laag. Want door de kooiconstructie en airbags van mijn kar zou er bij een aanrijding met mij niet veel aan de hand zijn, maar met een serieuze klapper naar rechts hadden we vast wel een paar nietsvermoedende tweewielers geraakt. Zat ‘ie soms te snurken of zo?!

Om vervolgens een stortvloed van verontschuldigingen over me heen te krijgen. Onze schuld! Echt! Sorry! We hebben je niet gezien! Gewoon niet goed gekeken! Nogmaals sorry! Heel vervelend maar gelukkig is er niks gebeurd! Duizendmaal excuses! Sorry hoor!

Waarop ik, in plaats van er nog eens flink bevestigend op in te gaan (‘ja inderdaad, nogal stomme actie en ik rij verdomme toch op een voorrangsweg, kijk eens goed uit je doppen joh!’), alleen nog maar zwakjes antwoordde: oh oké… nee geeft niet joh, is al goed.

Watje. Werd weer boos toen ik mijn deur dichttrok, hen ook nog voorliet op die voorrangsweg en daarna mijn eigen weg vervolgde. Maar nu op mezelf. Wat een slappe actie was dat! Want het geeft natuurlijk wel, ook al pakte het gelukkig schadeloos uit. En toch reageerde ik als een te kort gekookt ei. Bleef ik vooral vriendelijk, en was ik de strepen waarop ik van plan was te gaan staan, acuut kwijt.

Ben nog steeds aan het wachten op een volgende confrontatie. Het liefst met iemand die zich niet direct uitput in verontschuldigingen maar een beetje bijdehand denkt te kunnen doen. Kijken wat ik er dan van bak. Beetje jammer dat ik met die vriendelijke default position niet zo heel erg snel in conflictsituaties terechtkom. Komt wel. Geeft niet joh…