Ik wilde dit blogje eigenlijk beginnen met als titel: ‘FAIL! FAIL! FAIL!’ Inderdaad, lekker motiverend. Maar dat is wel hoe ik me voel vis-à-vis (!) het volgen van de Your Guide To Realising Your Dreams Masterclass (hierna YGTRYDMCL – want té lang, die naam). Ik loop namelijk hopeloos achter en kon dus ook niet op tijd mijn stukje voor het blog inleveren. Voor het eerst een deadline gemist. Fail. Big fail!

 

VERTRAAGD

Maar goed, hier ben ik dan, met enige vertraging, vanuit het hospice Lansingerland naast het bed van mijn vader, tikkend op mijn laptopje. Om mezelf een beetje onder druk te zetten beloofde ik Mariska van de week dat ik gepland had dit weekend de 2e module te volgen en een stukje tekst te produceren. En omdat je van het universum terugkrijgt wat je geeft, kreeg ik qua druk nog een extra zetje mee, want de voorkeur ging uit naar publicatie op woensdag 7 november, omdat dat Maris wat beter uitkwam. Zodat ik ook geen week meer kon smokkelen. Dus huppetee!

ZIJSPOOR

In m’n vorige bijdrage vertelde ik al iets over recente gebeurtenissen in mijn leven waardoor veel dingen op een zijspoor zijn komen te staan. Momenteel heb ik twee banen en een vader die in een hospice ligt, zodat ik binnen de driehoek Zoetermeer – Bergschenhoek – Scheveningen dagelijks heel veel heen en weer aan het karren ben. De dagen zijn overvol en ik ben gesloopt als ik ‘s avonds thuis kom. De YGTRYDMCL volgen is voor mij op dit moment geen prioriteit, ook al zitten er echt wel aspecten in die me zouden kunnen helpen in deze lastige periode. Afspraakjes met vrienden, golfen, bandjes kijken, liedjes instuderen, het komt er allemaal nauwelijks van. En zelfs het dankbaarheidsdagboekje waar ik vol enthousiasme aan begonnen was, ligt soms dagen ongeopend naast mijn bed. Het valt toch tegen om elke dag nieuwe dingen te bedenken waar ik dankbaar voor ben. Want dankbaar ben ik, maar het concentreert zich vooral rondom dezelfde personen en situaties. En het is de bedoeling elke dag 5 nieuwe dankbaarheidjes te noteren. Zo zijn mijn momenten met m’n vader me enorm dierbaar, en dat we deze tijd nog hebben is zeker iets om dankbaar voor te zijn, maar op een gegeven moment zijn de verschillende manieren om dat te omschrijven toch wel uitgeput.

 

NO HAPPY PLACE

En mijn vader raakt zelf ook uitgeput. Hij is nu 5 weken in het hospice, en heeft al een maand bijna niet gegeten. Zijn smaakpapillen zijn helemaal naar de klote. Drinken doet ‘ie wel heel veel. Alleen, waar hij tot eergisteren over het algemeen best opgewekt was en als hij niet sliep, wel rustig om zich heen kon kijken, is hij sinds vandaag alleen maar aan het hoesten en uitermate narrig. Tot vandaag kon ik rustig bij hem liggen, z’n hand vasthouden en een beetje kletsen over recepten voor pangsit en bapao of over grappige dingen die hij had gedroomd of dingen die ik had meegemaakt, en hem ondertussen die chocolade milkshake van de MCDonalds laten drinken (want dat is het enige wat ‘ie nog echt lekker vindt). Vandaag is ie echt sjaggo en superongeduldig. Ik snap het natuurlijk wel en ik ben de geduldige dochter zoals hij me heeft opgevoed, maar met geen mogelijkheid kom ik in mijn happy place, met dat vochtige gereutel naast me. Ik wou dat ik voor hem kon ophoesten wat hem dwarszit. Ik zou met liefde m’n ribben erbij breken als het moest.

 

MODULE 2 & 3

Dus tja… ik heb Module 2 en 3 bekeken, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Terwijl het toch hele belangrijke modules zijn. ‘Durf groot te dromen!’ roept het werkboek van Module 2 me toe. En Module 3 laat ons kritisch kijken naar de vraag of onze dromen ons wel waardig zijn.

Als er iemand hulp kan gebruiken bij het ontwerpen van haar droom ben ik het wel. Ik vertelde jullie er al over in de eerste aflevering van deze serie en ik had het er gisteravond nog over met een vriendin: ik heb geen grote droom. De opdracht van Module 2 vind ik daarom zeker interessant om te doen. Lekker ook om je niet af te vragen HOE je die droom gaat bereiken. Ongeremd fantaseren hoe jouw droomleven eruit ziet is natuurlijk heerlijk!

 

ONDERBROKEN

Wel raakte ik in de war bij het in kaart brengen van verlangens en onvrede, waarna opdracht 2 moest worden gedaan: een intentieverklaring schrijven. Ik had even geen idee waar dat nou weer vandaag kwam. Later kwam dat wel goed, overigens. En ik bemerkte, bij de eerste pogingen om m’n doel van de Masterclass te beschrijven, dat je echt je beperkende gedachten moet leren loslaten. M’n droom is nog niet gedefinieerd en m’n intentieverklaring nog niet geschreven, maar ik ga daar de komende dagen nog een beetje aan schaven.

Module 3 was eerlijk gezegd vandaag te veel van het goede. Kernwaarden definiëren op een manier die ik een beetje omslachtig vond. Ik vind het ook lastig om de video stop te zetten en de tijd te nemen de opdrachten te doen. Als ik het niet snap moet ik de video weer terugspoelen (of het transcript teruglezen, op zich heel handig om dat er naast te houden), en daar had ik vandaag dan eigenlijk de rust niet voor. Ik werd ook onderbroken door m’n vader die ineens ging opstaan uit bed (WTF?? Pap, wat doe je???) en van alles wilde waar we eigenlijk een medewerkster van het hospice voor nodig hadden. Verder wilde ik in het werkboek de 5 vragen teruglezen die bedoeld zijn om te checken of mijn droom mij waardig is. Er stonden er echter maar 2 in het werkboek vermeld, waarbij vraag 2 wel 5 stappen had. Ik raakte in de war, werd ongeduldig (ben tenslotte een kind van m’n vader) en besloot dat ik module 3 op een ander tijdstip opnieuw zou bekijken. Dus hopelijk later meer!

Tot die tijd: heb het goed met elkaar. En vergeet niet te rocken! #vriendjesfavourite: Don’t stop believing – Journey

Veel liefs!

Miranda